De telefoon gaat. Ik zie al aan het nummer dat zij het zijn. Zo spannend, hoe zou de bevalling gegaan zijn? Ik hoor aan de andere kant van de lijn een hele vrolijke moeder. “We mogen vanmiddag naar huis, kom je dan nog?” Ik stel mama gerust en vertel haar dat ik er zal zijn al ze thuiskomen. Waarschijnlijk iets later dan dat zij thuis zijn, want dan kunnen ze even acclimatiseren.
Elke zwangerschap is bijzonder, maar deze zwangerschap heeft een lange voorgeschiedenis. 6 jaar zijn ze bezig geweest om zwanger te worden via kunstmatige inseminatie. Zonder succes. Wat bleek, Merel kon niet zwanger worden, terwijl dit haar grootste wens was. Wat nu? Nu denk je er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden om toch zwanger te worden, maar bij dit gezin lag het anders.
Het gaat hier om twee mama’s. De ene mama wilde wel moeder worden, maar op dit moment in haar leven niet zwanger zijn. Bovendien had Merel zich zo verheugd om zwanger te worden. Merel en Liv hadden besloten dat Merel zwanger zou worden, via KI, van het zaad van de broer van Liv. Zo zou de baby van allebei iets met zich meedragen. Helaas ging dit scenario dus niet door.
Omdat Merel zo graag zwanger wilde worden hebben ze het eitje van Liv laten bevruchten door een donor en in Merel haar baarmoeder geplaatst. De donor hebben ze zorgvuldig uitgekozen op uiterlijke kenmerken van Merel. Ondanks dat de baby niets biologisch van Merel zou hebben, zou ze zo misschien toch nog iets van haarzelf terug zien in de baby. Een geweldige oplossing. Zo kon Merel toch hun kindje dragen.
’s Middags kom ik bij ze aan en de bevalling is goed gegaan. Tuurlijk heeft Merel hard moeten werken en zijn er ook hechtingen, maar Niels is een gezonde baby. Je wilt het niet geloven, hij lijkt op Merel. We hebben uitgebreid de bevalling besproken, de kleine aan de borst gelegd en ik heb ze de eerste noodzakelijke dingen verteld om goed de eerste nacht thuis door te komen. “Ga nu maar lekker rusten en genieten van elkaar, dan zien jullie mij morgenochtend weer”
De volgende dagen dat ik bij ze thuis ben geweest wisselde zich af met, lachen, huilen, gewoon gezellig kletsen, maar natuurlijk ook alle controles, informatie en verwennerijen. Een bijzonder moment, wat ik me herinner van deze dagen, is toen opa, de vader van Merel, Niels voor het eerst zag. Opa had dit moment graag gedeeld met zijn vrouw, die één jaar daarvoor was overleden. Wat was hij blij en geëmotioneerd. Heb een brok in mijn keel weg moeten slikken.
Niels is een knappe jongen van, inmiddels, bijna 2 jaar. Hij lijkt nog steeds op Merel. Een paar maanden geleden kreeg ik een bericht van LIv. Merel is weer zwanger. Wat een feest voor mijn twee mama’s. Ik zeg “mijn” omdat dat ook zo is.
